Activiteit 4

Het schip voer gestaag door kleine golven die tegen haar sloegen en dan bruisten als bruisend water, een kleine rand van belletjes en schuim aan beide kanten achterlatend. De kleurloze oktoberhemel boven was dun bewolkt als door het spoor van houtvuurrook, en de lucht was heerlijk zout en fris. Het was inderdaad te koud om stil te staan. Mevrouw Ambrose nam haar arm tussen die van haar echtgenoot en terwijl ze wegliepen, kon men aan de manier waarop haar schuine wang zich naar de zijne toedraaide, zien dat ze iets persoonlijks te vertellen had.